Είναι και κάποιοι άνθρωποι που άγγιξαν την ψυχή σου.

Δεν ξέρεις γιατί ήρθαν, γιατί ήδη έχουν φύγει. Ναι, δεν είναι εδώ πια. Ξαναγυρνούν, μα πάντοτε φεύγουν.

Ήταν και ποτέ εδώ;

Όμως εσύ το ένιωσες με όλη τη δύναμή σου. Βίωνες την ένταση στην επαφή. Άγρυπνες οι αισθήσεις.. μυστήριο στο χώρο. Εδώ και τώρα.

Μόνο αυτό. Εκείνες τις στιγμές δεν υπάρχει παρελθόν, δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει μόνο το εδώ και το τώρα. Και στο “τώρα του” βιώνει όλο αυτό, μόνο για εσένα.

Πώς μου λες ότι δεν ήταν;

 

Είναι και κάποιοι άνθρωποι.. βαθιά πληγωμένοι, οχυρωμένοι.

Μπορείς να σπάσεις το τσιμέντο ; Πόση δύναμη θέλει ;

Έχεις αυτή τη δύναμη;

Δεν ξέρω αν ποτέ ένιωσε κάτι για εσένα. Ψέμματα θα σου πω. Όμως πίστεψε με σε αυτό. Δεν φταις εσύ.

 

Είναι και κάποιοι άνθρωποι… που δεν αντέχουν το συναίσθημα.

Γιατί κάποτε -και εννοώ πολύ παλιά-  ένιωσαν και εκείνοι.. και τότε αυτό πόνεσε. Πόνεσε πολύ.

Οχυρωμένοι. Ναι, έτσι είναι. Γιατί αυτό δεν πονάει. Και οχυρώνονται περισσότερο εκεί που υπάρχει η πιθανότητα να σπάσει ένα κομματάκι από το τσιμέντο τους και να νιώσουν ευάλωτοι.

 

Είναι και κάποιοι άνθρωποι που πάντοτε θα φεύγουν… c.

Όμως πρόσεξε καλά τώρα που έχεις γνώση..

εάν ξαναγυρίσει κάποτε, έτοιμος να σου δώσει το κομματάκι που έσπασες, φύλαξε το καλά, φρόντισέ το.

Μα αν δεν το αντέχεις, δώσ’ το πίσω με πολύ προσοχή. Μην τους παρεξηγείς. Αυτό μπορούν.

Μα αν δεν το αντέχεις, φύγε. Αγάπησε τον, μα φύγε.

Κάποια στιγμή, ίσως μπορέσει να σου δώσει αυτό που θες. Μα τώρα δεν μπορεί.

 

Είναι και αυτοί οι άνθρωποι…

 

 

Μαντζιάρα Πένυ, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια