focus on me

“Η χειρότερη από τις αντιλήψεις που έμαθαν και μετέφεραν οι γονείς στα παιδιά τους είναι πως υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στην αναζήτηση του άλλου μας μισού.
Γιατί να μην προσπαθούμε να βρούμε κάποιον ολόκληρο αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό;

Ο έρωτας που προτείνουμε χτίζεται μεταξύ ολόκληρων ανθρώπων που συναντιούνται, όχι ανάμεσα σε δύο μισά που χρειάζονται το ένα το άλλο για να νιώσουν ολόκληρα.

Όλες οι ιστορίες αγάπης καταλήγουν σ’ ένα ευτυχές τέλος: “Παντρεύτηκαν, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…” Ας ξυπνήσουμε τους κοιμισμένους: η σχέση δεν είναι έτσι. Η σχέση είναι ένας νέος δρόμος – μία πρόκληση.

Αυτό που μπορώ να περιμένω από μία σχέση είναι ένας σύντροφος στο δρόμο μου, στη ζωή, κάποιος που να με τρέφει και με τη σειρά του να τρέφεται από την παρουσία μου. Αλλά πάνω απ’ όλα, κάποιος που δεν θα παρεμβαίνει στο δρόμο της ζωής μου.

Όταν χρειάζομαι τον άλλο για να ζήσω, η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση. Και υπό εξάρτηση, επιλογές δεν μπορούν να γίνουν.

Και χωρίς επιλογή δεν υπάρχει ελευθερία.

Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει αληθινός έρωτας.

Και χωρίς αληθινό έρωτα μπορεί να υπάρχουν γάμοι, αλλά δεν υπάρχει σχέση.”

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Να βλέπεις τον έρωτα»

 

 

”[…]Δεν έχει νόημα να ζεις για το μέλλον αν δεν ξέρεις πώς να ζεις στο τώρα. Αυτή η στιγμή είναι το μόνο που έχεις πραγματικά, επειδή η ευτυχία δεν είναι ένας προορισμός αλλά τρόπος ζωής.

Δεν είναι κάπου αλλού, αλλά σε αυτό το μέρος.

Δεν είναι για μία άλλη ώρα, αλλά γι αυτή την ώρα.

Η δύναμη για τη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος εμπεριέχεται στην παρούσα στιγμή. Δημιουργείς ένα καλό μέλλον, δημιουργώντας ένα καλό παρόν.

Οπότε μην ανησυχείς,

Μην διαμαρτύρεσαι.

Αποδέξου τα πράγματα ως έχουν.

Άφησε τα πράγματα.

Κάνε την παρούσα στιγμή το επίκεντρο της ζωής σου.

Bill Hicks: … και άλλοι άνθρωποι έχουν θυμηθεί και γυρίζουν πίσω σε μας και λένε “ Γεια! Μην ανησυχείς, μη φοβάσαι ποτέ γιατί.. είναι απλά μια βόλτα”.

Μην αφήνεις το μυαλό σου να σε ελέγχει.

Σκέψου απλά, ζήσε απλά.

Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο που να μπορεί να σε προβληματίσει τόσο πολύ όσο οι σκέψεις σου. Το να σκέφτεσαι υπερβολικά είναι λανθασμένη χρήση της φαντασίας σου. Θα σου δημιουργήσει προβλήματα που δεν υπήρχαν καν.

Μην ανησυχείς.

Μην αγχώνεσαι.

Και τέλος, να θυμάσαι ότι η ζωή μπορεί να κατανοηθεί μόνο προς τα πίσω (ανάποδα) αλλά πρέπει να τη ζήσεις προς τα εμπρός.

Κανείς δεν είπε ότι πρόκειται να είναι εύκολη […]”

Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου. Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια… Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;

Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί. Γι’ αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…

Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι. Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας. Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί.

Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος. Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας. Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).

Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον. Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν. Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια. Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.

Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει. Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει. Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί… καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης.

Να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Να βλέπεις στον έρωτα»

 

«Αν συνεχίσεις έτσι, θα δεις…»

Όλοι το έχουμε ακούσει. Και εγώ. Και εσύ.

 

Τι σημαίνει “αν συνεχίσω έτσι”; Αν συνεχίσω τι; Nα είμαι ο εαυτός μου;

Γιατί αν δεν συνεχίσω έτσι, τότε δεν θα είμαι εγώ. Αλλά εσύ.

Και εγώ θέλω να είμαι εγώ. Και όχι εσύ.

 

Άσε με να κάνω αυτό που θέλω. Και αν δεν μ΄αρέσει εκεί που πάω να είσαι σίγουρος θα φύγω. Μη φοβάσαι, μπορώ να κουνηθώ.

Και αν δεν το κάνω με το δικό σου τρόπο, ποιο είναι το πρόβλημα; Υπάρχει μόνο μια διαδρομή;

Μα και αν όντως κάνω λάθος, άφησέ με να το μάθω. Άφησέ με να το ζήσω. Άφησέ με να ζήσω… όπως θέλω έγω. Όχι εσύ.

Άσε με να υπερασπιστώ αυτό που είμαι.

Θέλει θάρρος να είναι κανείς αυτό που είναι.

Άκουσε με… Θέλει πολύ κουράγιο να πετάξεις από πάνω σου τα καθώς-πρέπει που σου επέβαλαν οι άλλοι… γιατί… ‘’αν συνέχιζες έτσι, θα έβλεπες’’…

Και ίσως το σημαντικότερο πια είναι να ζεις, χωρίς να πρέπει να δείξεις στους άλλους ότι είσαι, όπως εκείνοι λένε ότι πρέπει να είσαι.

 

Άσε με εμένα λοιπόν, και δες εσένα… Συνεχίζεις;

 

 

Μαντζιάρα Πένυ, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

 

Ποιος είσαι όταν κλείνει η πόρτα; Είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν και πριν μπεις;

Είσαι αυτός που δείχνεις σε όλους τους άλλους; Ο χαμογελαστός, ο ζεστός, ο τρυφερός, ο συμπονετικός, ο υποστηρικτικός, ο βοηθητικός. Είσαι αυτός; Απλά ρωτάω.

Και δεν μιλάω για εκείνη τη μέρα που πήρες προαγωγή, που άκουσες καλά λόγια από το αφεντικό ή για τότε που ετοίμαζες  ένα ταξίδι.

Όχι.

Μιλάω για τις άλλες μέρες.

Εκείνες που δεν πήρες προαγωγή, που δεν άκουσες καλά λόγια, που δεν ετοίμαζες κάποιο ταξίδι. Εκείνες τις βαρετές μέρες, που στο τέλος τους, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να γυρίσεις σπίτι, στους ανθρώπους σου. Τότε απάντησέ μου. Ποιος είσαι;

 

Τους αγαπάς το ξέρω. Μην αποφεύγεις, απάντησέ μου.

 

Θα τους χαμογελάσεις; Θα είσαι ευγενικός, στοργικός, τρυφερός; Θα τους δώσεις ένα φιλί, μια αγκαλιά, θα πεις σ αγαπώ;  Θα κάτσεις να  μιλήσεις, να πεις τα νέα σου, να τους ακούσεις,  όπως με τόσο ενδιαφέρον έκανες με όλους όσους έτυχε να συναντήσεις σήμερα;

Θα το κάνεις;

….

Ή μήπως θα προτιμήσεις να μπεις αθόρυβα, νωχελικά, ίσα να ανταλλάξεις ένα γεια, κουρασμένος από όλη την υποκρισία σου, να αποφύγεις την επαφή με τους ανθρώπους σου… Αδιάφορη, ψυχρή, απόμακρη επαφή..  ο καθένας κλεισμένος στον κόσμο του, σε διαφορετικά δωμάτια- ή ακόμα και στο ίδιο, χωρίς καμία επαφή, αδιάφορο συναίσθημα.

Και αν τύχει κάποιος  να σε πλησιάσει… το πιο κοντινό σε συναίσθημα ο θυμός. Αρπάζεσαι, τσαντίζεσαι, φωνάζεις. Ξεσπάς το βάσανο όλης της μέρας. Δεν μπορείς να τους βλέπεις άλλο.  Βαρέθηκες.  Σε τσαντίζουν με το παραμικρό, με μία λέξη. Άλλες φορές μόνο και με την παρουσία.

Μα πες μου, άνθρωπέ μου, πραγματικά. Όταν κάποια στιγμή δεν θα είναι εκεί τι θα κάνεις;

 

Ναι, τους αγαπάς. Αυτό μου το ξανά’ πες.

 

 

Ποιος είσαι τελικά;

Μαντζιάρα Πένυ, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Είναι και κάποιοι άνθρωποι που άγγιξαν την ψυχή σου.

Δεν ξέρεις γιατί ήρθαν, γιατί ήδη έχουν φύγει. Ναι, δεν είναι εδώ πια. Ξαναγυρνούν, μα πάντοτε φεύγουν.

Ήταν και ποτέ εδώ;

Όμως εσύ το ένιωσες με όλη τη δύναμή σου. Βίωνες την ένταση στην επαφή. Άγρυπνες οι αισθήσεις.. μυστήριο στο χώρο. Εδώ και τώρα.

Μόνο αυτό. Εκείνες τις στιγμές δεν υπάρχει παρελθόν, δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει μόνο το εδώ και το τώρα. Και στο “τώρα του” βιώνει όλο αυτό, μόνο για εσένα.

Πώς μου λες ότι δεν ήταν;

 

Είναι και κάποιοι άνθρωποι.. βαθιά πληγωμένοι, οχυρωμένοι.

Μπορείς να σπάσεις το τσιμέντο ; Πόση δύναμη θέλει ;

Έχεις αυτή τη δύναμη;

Δεν ξέρω αν ποτέ ένιωσε κάτι για εσένα. Ψέμματα θα σου πω. Όμως πίστεψε με σε αυτό. Δεν φταις εσύ.

 

Είναι και κάποιοι άνθρωποι… που δεν αντέχουν το συναίσθημα.

Γιατί κάποτε -και εννοώ πολύ παλιά-  ένιωσαν και εκείνοι.. και τότε αυτό πόνεσε. Πόνεσε πολύ.

Οχυρωμένοι. Ναι, έτσι είναι. Γιατί αυτό δεν πονάει. Και οχυρώνονται περισσότερο εκεί που υπάρχει η πιθανότητα να σπάσει ένα κομματάκι από το τσιμέντο τους και να νιώσουν ευάλωτοι.

 

Είναι και κάποιοι άνθρωποι που πάντοτε θα φεύγουν… c.

Όμως πρόσεξε καλά τώρα που έχεις γνώση..

εάν ξαναγυρίσει κάποτε, έτοιμος να σου δώσει το κομματάκι που έσπασες, φύλαξε το καλά, φρόντισέ το.

Μα αν δεν το αντέχεις, δώσ’ το πίσω με πολύ προσοχή. Μην τους παρεξηγείς. Αυτό μπορούν.

Μα αν δεν το αντέχεις, φύγε. Αγάπησε τον, μα φύγε.

Κάποια στιγμή, ίσως μπορέσει να σου δώσει αυτό που θες. Μα τώρα δεν μπορεί.

 

Είναι και αυτοί οι άνθρωποι…

 

 

Μαντζιάρα Πένυ, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια